İnsan ırkı var olduğu günden bu yana bir hikayeyi bitirip bir diğerini yaşamaya başladı. Birçok devrim ve çağ bu şekilde başlayıp bitti. Doğası gereği hiçbir zaman biten hikayeden ders çıkarmadı. Bizler başkalarının batmış olduğu batağa kör kütük yürümeye, onların yapmış olduğu hataları sadece ve sadece onların boyunlarına bindirmeye devam ettik. Özellikle etnik köken farkını vurgulayıp dışladık. Düşüncelerine saygı göstermeyip mimledik, sürgün ettik. Hiç görmedikleri yularları boyunlarına doladık. Biz vicdanımızın sesini dinlemedik ve bu yüzden insan olmayı başaramadık. İnsanın yargılanmasını, cezasını ve hakkaniyet yolunda ederini yaşamasını sağlayan tek mecra devlet yasaları ile sağlanmış bir hakim ve iki tokmaktan oluşan kurum değil. Kurum dışı, hatta insan üstü olarak nitelendirebileceğimiz vicdan adaleti, devlet adaletinden önce gelir. Orada hakimler, savcılar veya kanun güçleri olmamasına rağmen en doğru kararı orası verir. Vicdan adaletinde alışmak mecrası bulunmadığından, süreç devlet adaletinden daha ağır ve acı ilerler...