spora vakti olmayan
öğrenim hayatım, nihayet sona ermiş ve ben, hayalini kurduğum
üniversiteyi kazanmış, öğretmen olmuştum. Tek bir sorunum vardı;
öğretmeni olacağım öğrenciler, çocuktu. Üstelik; okul yolunda
bana Mermer, nerelerde bulunur? diye sorup Eşikte. diye cevap
vererek gülüşen çocuklardı bunlar. Derste, doğal ve yapay ışık
kaynakları arasındaki farkı anlatırken Biri fatura ödetir; diğeri
ödetmez. diyerek dersi kaynatan çocuklardı. Dersleri şakaya alarak işlersem, yıl sonunda düzenlenecek olan bilgi yarışmasını
nasıl kazanabilirler, diye düşünüp üzülüyordum. Ama boşuna
üzülmüşüm. Başardılar. Çünkü onlar, oyun oynayarak büyümüş
mükemmel çocuklardı. Onlar, Yahya Kaptan'ın mezarı başında
tarihi dinlemiş, Dünyanın en uzun dördüncü asma köprüsünün
yapılışını izlemiş, üç kemerli taş köprü üzerinde seksek oynamış,
Şah kartal gibi, ağaç dallarında sallanıp, tepelere tırmanıp körfezi
seyretmiş çocuklardı. Çocuklar, oynayarak öğrenir. Ve benim
onlardan öğreneceğim çok şey varmış. Bir karar verdim; öğrenciyle
öğrenci olup öğretmenliği sil baştan öğreneceğim. Okuyarak ve
oynayarak...