Zihni yokuşa koşmadan, lafı dallandırıp budaklandırmadan insandan konuşmak...
İnsanı severek, asıl önemlisi artık çoğumuzun beceremediği bir şekilde insana kalpten güvenip inanarak ilişkiler, acılar, sevinçler üzerine düşünmek ve düşündürtmek...
Kim bu zor işin altından tüy kadar hafifmiş muamelesi yaparak kalkabilir?
Benim cevabım belli: Markar Esayan.
Haşmet Babaoğlu

Hâkimler! diye sesleniyordu Sokrates kendisini haksız yere ölüme mahkûm eden konsey üyelerine; Sizler de ölümden korkmayınız. İyilere ne sağken, ne de öldüklerinde bir fenalık gelir.
Lucretius ise, İnsan ölecek olmasına rağmen, hayata mutlu olmak için gelir demişti.
İnsan kendisinin hem kovalayanı, hem de kaçanı. Bir dedektif gibi, içimizdeki o göz bir hayat boyu takip eder bizleri, kayıt tutar, bir karakutu gibi.
Çünkü mutlu olmak isteriz, içimizdeki bir ses sürekli huzur, saygı, sevgi diye inler...
Ve İyi Şeyler olmazsa, o inilti hep cevapsız kalır.
Ama ya o göz doğru bakmıyor, iyi görmüyorsa?
Böyle yazılar yazmak, zifiri karanlıkta gizli onbinlerce, yüzbinlerce gözün önünde bir kibrit çakmak gibi. Maskeleri çıkarmak, duvarları yıkmak ve gerçek kendini sunmak...
Mecbur olmasaydım yazmazdım...