Beni kalabal?k sand?n?z... Evimde hiç güne? batmaz, diye geçti akl?n?zdan... Oysa ben ço?u kez bana gelen mektuplar?n?z kadard?m. Evimde güne?im çok batt?. Mektuplar?n?z?n içindeki sevgi ve merhametin ?????yla çok gece geçirdim. Yaln?zl?ktan ölecek gibi oldu?um anda tekrar tekrar okudu?um o mektuplar, beni sabaha ç?kard?lar... Unutulmak ac?s?n? sadece bu mektuplar hafifletilecek gibiydi... Kitaplar?m?, bilmedi?im, tan?mad???m ki?ilere yaz?yordum. Belki de bir meçhule... Ama o meçhulden, yani sizlerden bana sevgiler ak?yordu. Ac?lar, s?rlar, çeli?kiler, umutlar, yaln?zl?klar; hayal k?r?kl?klar?, gözya?lar?, ölme iste?i ve ya?ama sevinci ak?yordu... Bu kimsesiz incelikler ülkesine...