Bilal, Resulullah´tan ayrılmaya dayanamadı. Ondan sonra bir daha ezan okuyamadı. Zorla da olsa Hz. Ömer´den izin aldı. Cihada katılmak için Medine´den ayrılıp Şam´a gitti. Günler, geceler, aylar birbirini kovaladı. Bilal, Medine´den uzakta, Asvan´da, bir gece rüyasında sevgili Peygamberinin a.s. beyaz elbiseler içinde kendisine doğru geldiğini gördü. Hızla ona doğru koştu. Selam verdi. Coşku ve sevinçle dopdolu olarak onun yanında durdu. Peygamber´in dudakları kıpırdadı. Bilal bütün dikkatiyle O´na bakıyordu. Peygamber a.s. sanki serzenişte bulunurcasına bu ne vefasızlık, Bilal!...Bizi daha ne zamana kadar ziyaret etmeyeceksin? diye sordu. Bilal heyecanla uykusundan uyandı. Peygamber as.´ın sesi hala kulaklarında yankılanıyordu. Bu ne vefasızlık, Bilal! Bu ne vefasızlık, Bilal!..Bilal, kendisini hüzün dalgalarına kaptırdı. Hayır! Ey Allah´ın elçisi bunu vefasızlık saymayız. Hemen yolculuk için hazırlanacak, mescidini ziyaret etmek için aydınlık şehrin Medine´ye gideceğim diyerek gecenin ilk aydınlığında yola çıktı. Devesini hazıla südü.. Yürüdü..Yürüdü..Yol bir türlü bitmiyordu...