Gözleri ne pahasına olursa olsun yağmura tutulmuş bir kadın tanıyorum. Bedenindeki
yorgunluğa rağmen hâlâ umudunu yitirmeyen, yüzü bir bahar bahçesine denk içi onlarca kez
intihardan sıyrılmış ama hâlâ müstesna bir bakışla kendini yalnızlığa mahkûm etmiş bir kadın!

Başını çaresizce içine çekip öylece dalıp gitmişti en ırağa. İçi geceden farksız simsiyah gözlerine
denk gelebilseydim bir kere, belki... Belki o zaman bütünleşirdim onun yüreğiyle. Sanki bana ait
olan bir şehrin en güzel hasretiydi. Ama kafasını dizlerinin üzerinden kaldıracağı tek bir mecali
kalmamıştı.

İşte ben o kadını nefes alırken benden kopacakmış gibi geri vermekten her defasında büktüğüm
yüreğimde bir sır gibi hep sakladım.