Hayır, avucumun içinde sıkı sıkı tuttuğum şeyin 'aslında hiçbir zaman bana ait olmadığını' anladım.
Hiçbirimiz, birbirimize ait değildik ki! Olsa olsa, bir süreliğine emanettik. Eninde sonunda, birbirimize veda edecektik.
Ne cesurduk... Ne büyük övdük... Onca haşmetli sözcüğün eşliğinde, birbirimizin ruhu önünde adeta diz çöktük.
Sanıyorum insan aklını yitiriyor bi' dönem. Hayatındaki her şeyi kendinin hatta ileri gideyim, sonuna kadar kendinin' sanıyor.
Sahiplenirken sevdiğini, bir yandan da öldürüyor'.
Halbuki sevgi yaşatmak değil midir bir diğerini?
Evet; kendimizden çok severek öldürdük biz birbirimizi. Aslına bakılırsa, en baştakendimizi.
Hayat uyuşturdu bizi... Öyle cahildik ki farkına bile varamadık.
Bir iddiamız vardı: Ömür boyu aynı yastıkta; hastalıkta, sağlıkta..
Oysa hayat böyle bir şey değildi ki!
Yel değirmenlerine karşı savaş açan cengaverlerdik bizler.
Kafamıza çaktıkça acımasız gerçekleri hayat, biz ısrarla başka şeylere yorduk işaretleri..
Dip.in yazarı Didem Arslantürk'ten; bir solukta okunacak, içinden kendi hikayesini alanları uyandıracak ikinci kitap: İllüzyon.