Bazı insanlar vardır, onları bazen bir kartal gibi bir uçurumun yamacında görürsünüz. Orda ayaklarını bir kayaya basar, bir gözüyle kayalıkların zirvesine bakarken öteki gözü uçurumun dibinde açmış bir çiçektedir. Zirve hedefi uçurumun dibindeki o çiçek; sevdiklerine, ülkesine ve tüm insanlara adanmış sevgi dolu yüreğidir. Yaptığı basittir: İki nokta arasındaki doğruyu bulmaya çalışmaktadır. Onlar doğruyu da bilirler, yanlışı da... Sevgiyi de bilir, nefreti de... Dostluğu da bilirler, düşmanlığı da... Gerektiğinde açık konuşmayı, yeri geldiğinde susmayı da... Bazen asidirler, deli bozuk bir nehir, bazen de yatağında sessiz akan bir ırmak gibidirler ve insanlara o derin uçurumlardan binbir emekle derlediği en güzel çiçekleri sunarlar. O çiçeklerin güzellikleri görülsün, verilen emek ve gösterilen çaba bilinsin isterler.