-Bakın çocuklar, şehir göründü!
Baksam mı bakmasam mı karar veremedim. Bakarsam, yüzümü köyden çevirip şehre dönersem nineme karşı ayıp olmaz mıydı? Herhâlde olmaz, diye düşündüm. Hem sonuçta o da benim şehre gitmeme razı olmuştu. Beni unutma, köyümüzü unutma demişti, sadece. Bir kere daha söz verdim kendi kendime. Köyümüzü ve köyümüzde yaşadığım hiçbir şeyi unutmayacaktım.
Yavaş yavaş yönümü şehre döndürdüm.
Bir ıslık çalmışım ki o kadar olur.
-Vay anam, ne büyük bir yer burası. Ben burada kaybolurum be!
Öteden babam seslendi:
-Büyük adamlar kaybolmaz!